Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον

Κυλλήνη, είκοσι χρόνια πριν... Παραμονή Χριστουγέννων... Λιακάδα Δεκεμβριάτικη... Μια παρέα Ζακυνθινοί, που όπως συνήθως συναντιόμαστε μόνο ενόψει διακοπών στο λιμάνι, περιμένουμε το φέρι για να περάσουμε απέναντι. Στο νησί μας! Ανυπομονούμε να έρθει και να φύγουμε για να βρεθούμε μια ώρα αρχύτερα στα σπίτια μας και στους αγαπημένους μας. Και να...! Να! Το άσπρο πλοίο, με τις χαρακτηριστικές μπλε γραμμές, εμφανίζεται ξαφνικά πάνω από τα μουράγια του μώλου και μπαίνει με φόρα και κουπασταριστό στο λιμάνι. Καμαρωτό σαν κύκνος αρχοντικός και λαμπερό από τις ασημένιες ανταύγειες που σκόρπιζε ο ήλιος στο νερό. Τι δέος! Τι θέαμα! Τι χάρμα οφθαλμών! Τι αγαλλίαση! Ποτέ άλλοτε δεν μας είχε εντυπωσιάσει τόσο!
''Τι όμορφο που είναι! Τράβα το μία φωτογραφία!'' είπε η αδελφή μου με θαυμασμό.
''Άσε, καλύτερα. Θα το τραβήξω το ''ΖΑΚΥΝΘΟΣ'' μια άλλη φορά. Έχω μόνο δύο θέσεις στο φιλμ, και θέλω να τραβήξω το λιμάνι μας και τη Χώρα''.


Τρεις μέρες μετά τα Χριστούγεννα( 28/12/1989), απόγευμα, είμαστε πάνω στον ''Πρωτέα''. Ο καιρός δεν είναι καλός. Οι μηχανές του πλοίου ξεκινάνε, παρόλο το μπουρίνι, για να ...σβήσουν απότομα. Μάλλον έδωσαν απαγορευτικό. Ξανά πίσω στο κτελ για να παραλάβουμε τα πράγματά μας. Εκεί μαθαίνουμε τα μαντάτα...
Το ''ΖΑΚΥΝΘΟΣ'' βουλιάζει...
Λεπτό προς λεπτό, όλο το νησί παρακολουθεί από τα ερτζιανά και από την τηλεόραση, τις προσπάθειες διάσωσης του πληρώματος και των λίγων επιβατών του...
Ένας άνθρωπος χάθηκε...

Το πρώτο πλοίο της Ένωσης ζακυνθίων βούλιαξε...
και η Ζάκυνθος βούλιαξε στη θλίψη...


Το επόμενο πρωί, φθάνουμε στη Κυλλήνη. Το πλήρωμα του ''Ζάκυνθος'' είναι εκεί. Περιμένουν το πρώτο, μετά το ναυάγιο, πλοίο, που θα έρθει από το νησί. Στο λαιμό τους έχουν περάσει το τελευταίο ενθύμιο... Τα σωσίβια! Πάνω τους, το όνομα του καραβιού. Τα χέρια τους, ποτισμένα από την αλμύρα, τα έχουν γαντζώσει τόσο γερά, σαν να βρίσκονται μέσα στη θάλασσα και να παλεύουν για τη ζωή τους ή σαν να θέλουν να κρατήσουν γερά πάνω τους την τελευταία εικόνα του πλοίου τους, σαν να μπορούσαν έτσι να το κρατήσουν για πάντα στην επιφάνεια. Τα πληρώματα των δύο καραβιών αγκαλιάζονται! Δάκρυα, σκυφτά κεφάλια, παρήγορα χτυπήματα στη πλάτη, στον ώμο. Αγκαλιές και φιλιά με συγγενείς και επιβάτες... και ένα Δόξα σοι ο Θέος και ο Άγιος... οι άνθρωποι γλιτώσανε...

Λίγο πιο έξω από το λιμάνι της Κυλλήνης και σε μικρό βάθος ''κοιμάται'' το καράβι μας! Κουφάρι, πια, έχει γίνει κατοικία της θαλάσσιας χλωρίδας και ιχθυοπανίδας!


Εύχομαι το 2010 να είναι καλοτάξιδο για αυτούς που ταξιδεύουν ...στη θάλασσα, στον αέρα, στη στεριά, στο διαδίκτυο και στις ατραπούς της σκέψης.

Καλή χρονιά σε όλους τους ναυτικούς, σε όλους τους χειμερινούς, θερινούς, και υποβρυχίους κολυμβητές.
Καλή χρονιά στους αεροπόρους, στους αιθεροβάμονες, στους οδοιπόρους και στους οδηγούς οχημάτων και ίππων (εις τη ν υψούμενο).
Καλή χρονιά στους ''νομάδες'' και στους ''εδραίους''
Καλή χρονιά στους ταξιδευτές και σε αυτούς που δεν...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Χριστουγεννιάτικο γράμμα στον πατερούλη μου

Αγαπημένε μου μπαμπά, φέτος δεν θα γράψω γράμμα στον Αη Βασίλη. Αποφάσισα να γράψω σε σένα κάποιες μικρές μου επιθυμίες και οτι ΄σου είναι βολετό κάμε.
Επειδή τα πιο πρόσφατα Χριστούγεννα που έκαμα στο σπίτι μας ήταν πριν δέκα χρόνια, τα έχω αποθυμήσει, πατέρα μου, και θάθελα φέτος να τα γιορτάσω με το δικό μας τρόπο και όχι με τον μακεδονίτικο.
Κάμε το κόπο λοιπόν και στείλε μου ένα δέμα με τη χριστουγεννιάτικη κουλούρα( να έχει και το ηύρεμα μέσα- μη τσιγκουνευτείς ε;), και χριστόψωμα ζυμωμένα με γλυκάνισσο και ζάχαρι, στολισμένα με αμύγδαλα και καρύδια. Βάλε μου και μία τσίμα ελιάς και ένα κλαδί ασπαραγγουνιάς. Λίγο κρασί και λίγο λάδι από τα δικά μας (βάλε μερικές μπότσες, δε θα πάνε χαϊμένες). Σε θυμάμαι να παίρνεις τη κουλούρα και να τη ραντίζεις πάνω από τη φωτία, βουτώντας τα κλαδιά στο λάδι και το κρασί και να ψέλνεις το ''η γέννησή σου Χριστέ...''. Θυμάσαι φωνές και καβγάδες που κάναμε, όταν την έβαζες πάνω στο τραπέζι ...''από δω να αρχινήσεις μπαμπά'' ''όχι, όχι από δω...'' Τέσσερα παιδιά και τα τέσσερα θέλαμε το νόμισμα. Είχαμε ψάξει την κουλούρα για τυχόν εξογκώματα και είχαμε κάνει τους υπολογισμούς μας.
Μη ξεχάσεις να μου στείλεις και κάνα δύο κραμπία (βάλε πεντέξι καλύτερα, γιατί μου αρέσουν και ωμά), βρετζότο όπωσδήποτε και μαύρα μπρόκολα από αυτά τα δικά μας, που κοκκινίζει το ζουμί με το που θα βάλεις το λεμόνι. Θέλω μπόλικα αυγά για το αυγολέμονο και μπόλικα λεμόνια (από Μπελούσι να πάρεις). Ακόμη έχω στ αυτιά μου τον ήχο που έκαναν τα διπλά πηρούνια στις σκουτέλες καθώς όλη η γειτονιά με άψογο συντονισμό, σε χρόνο και σε τόνο...την ίδια ώρα (λίγο πριν τη μία, λίγο πριν το κένωμα, χτύπαγε τα ασπράδια μέχρι να γίνουν μαρέγκα. Και τι υπέροχο αυγολέμονο με πλούσιο αφρό, γινόταν! Μη ξεχάσεις το πτηνό, μπαμπά (χωριάτικο, δικό μας, τάπαμε μη τα ξαναλέμε)
....Και αποκόντω, έχεις απάνου από τα καρτέλλα κρεμασμένα με σχοινάκι κάτι πεπόνια χειμωνιάτικα και κάπου πήρε το μάτι μου και κάμποσα σταφύλια σιδερίτες, βάλε και από δαύτα. Για τα χριστούγεννα δεν τα φυλάς;
Δεν πιστεύω να λησμόνισα κάτι άλλο εκτός από το χοιρινό για την επόμενη μέρα. Άστο όμως, θα πάρω από δω... θα μου πεις όμως οτι το ντόπιο είναι καλύτερο ...καλά βάλε και από δαύτο και δεντρολίβανο και σκόρδο για να τα ανακατέψω με αλατοπίπερο και να παραγιομίσω τσι μαχαιρίες που θα του κάμω.
Τίποτσις άλλο δεν θέλω πατερούλη μου, το μόνο που με στεναχωρεί είναι που κανένας δεν θα βρεθεί εδώ να βαρέσει σμπάρα με το κόψιμο τση κουλούρας.

Σου εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Σου στέλνω την αγάπη μου και να είσαι πάντα καλά.

Σε φιλώ,

η θυγατέρα σου

Πάμε για λάχανα...

Η μικρή μου πριγκίπισσα είναι άρρωστη και βασική ύποπτη για τη μοδάτη νόσο. Είμαστε και οι δύο μας κλεισμένες καραντίνα στο αστικό μας διαμέρισμα και ενώ τις πρώτες μέρες βρίσκαμε διάφορα να κάνουμε για να περάσει η ώρα, τώρα έχει αρχίσει η ανία να εισβάλει στον μικρόκοσμό μας... Πόσα παραμύθια να πούμε; Πόσα dvd να δούμε; Πόσες ζωγραφιές να κάνουμε; Πόσα δέντρα να στολίσουμε; Πόσες κούκλες να ντύσουμε πριγκίπισσες; Πόσα κεκάκια και τσαγάκια να φτιάξουμε στην κουζινίτσα της; Πόσους ρόλους να υποδυθούμε στο αυτοσχέδιο κουκλοθέατρο;

Tο μυαλό μου αρνείται πλέον να προσπαθεί να βρει κάτι καινούριο για να διασκεδάσουμε και όλο και πιο συχνά δραπετεύει σε τόπους αγαπημένους, καταπράσινους και υγρούς και τυλιγμένους στην πρωινή πάχνη ή στο πούσι και στις τουλούπες καπνού από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες που καίνε ξύλο ελιάς και αμπελόβεργα.

Με βλέπω να διαβάζω στη κρύα κάμαρα και κρυφακούω τη μαμά μου και τις θείες μου να λένε εμπιστευτικά η μία στην άλλη οτι στο τάδε μέρος τση Βάρτας γιομίσανε δύο μαλαθούνια με λάχανα κάθε λοής στο μινούτο. Μετά το μεσημέρι θα πάνε πάλε. Η Λούλα δεν αδειάζει έχει υφάδι στον αργαλιό. Η νόνα την παροτρύνει να πάει και θα τση καθαρίσει αυτή τα λάχανα. Σαν τις Σταχομαζόχτρες στον πίνακα του Ζ. Φ. Μιλλέ σκύβουν πάνω από τσι έρμπες και με ένα μαχαιράκι κόβουν λίγο πάνω από τη ρίζα τους. Το απόγευμα γυρίζουν με τα μαλαθούνια και τσι ποδίες γιομάτες με ραδίκια διαφόρων ειδών, χειροβότανα, ασγαρατζούς, αληλούιες, καυκαλίδες, ζοχιούς, πικραλίδες και λίγες μολόχες (αναρωτιέμαι αν τα λάπατα και τα λάπαθα συγχρονίζονται με την παραπάνω χλωρίδα). Η νόνα παίρνει τη μεγάλη και κατάμαυρη από τη γάνα παδέλα και τη βάζει πάνω στη πυροστία στη φωτία με νερό να βράσει, ενώ όλες μαζί οι γυναίκες καθαρίζουν τα λάχανα. Το βραδυνό για όλη τη γειτονιά, έχει ετοιμαστεί. Μερικές σαρδέλλες θα το συνοδέψουν.

Κάποια χρόνια αργότερα, σε αιφνίδια χειμωνιάτικη επίσκεψη στο νησί, αναρρωτιόμαστε με τι να δειπνήσουμε. ''Μπριζόλες'', λέει κάποιος. ''Με πατάτες;'' Χμ, δεν μας πολυενθουσιάζει. ''Με λάχανα;'' προτείνει η νύφη μου. ''Τέτοια ώρα;'' εμείς, οι επισκέπτες. ''Βάλε τη κατσαρόλα πάνω και σε λίγο έφτασα...'' απαντάει. Μέχρι να βράσει το νερό τα λάχανα που φυτρώναν λίγο πιο πέρα από την αυλή της σε κάποιον όχθο, είχαν μαζευτεί και καθαριστεί. Στίψαμε μπόλικο λεμονάκι και είχαμε ένα βασιλικό δείπνο με ντόπιες μπριζόλες στα κάρβουνα, πατατούλες δικής μας παραγωγής, όπως και το λαδάκι και βέβαια τα νοστιμότατα αγριόχορτα απο τους τράφους και τους γύρω όχθους!

Τη ζήλεψα γι αυτή την άμεση ικανοποίηση των γευστικών επιθυμιών μας...!

Άντε, κοριτσάκι μου, να γίνεις καλά να πάμε στη λαϊκή να πάρουμε μία βρασία λάχανα, γιατί αν είναι να πάμε για λάχανα στη Ζάκυνθο, πρέπει να έχω και μία φυτολογική εγκυκλοπαίδια μαζί μου για να ξέρω τι μαζεύω ή το πολύ πολύ να ζαλίζω τη θεία Λούλα, όπως κάθε φορά ''Θεία, αυτό τι είναι; τρώγεται;''

Αλλά πάλι, και αυτά τα τεράστια, άγευστα χόρτα που πουλάνε για ραδίκια στη λαϊκή, καμμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά μας ραδικάκια.!

Πάμε για λάχανα;

Τι; Θες, να παίξουμε monopoly....;....;....;

Το παράπονο (Αφιέρωση για την Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία)

Πριν τρία χρόνια, καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο για τον αυτισμό, βρήκα το παρακάτω αριστούργημα που γράφτηκε πριν κάμποσα χρόνια (1994) από την κα Βούλα Τ., μητέρα αυτιστικού παιδιού.
Το είχε επιλέξει ο κος Στ. Νότας (κλινικός ψυχολόγος στην Ε.Θ.Μ.Α.) αντί εισαγωγής για το εγχειρίδιο ''Το φάσμα του Αυτισμού-Διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές- Ένας οδηγός για την οικογένεια'' (Φορέας υλοποίησης: Σύλλογος Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων Ν. Λάρισας)*
Με συγκίνησε και με συγκλόνισε!
Ποιά μητέρα με παιδί στο φάσμα ή με άλλη αναπηρία δεν έχει νοιώσει το ίδιο;
Ποιός δεν έχει συγκινηθεί διαβάζοντάς το;
Σήμερα, περνώντας τυχαία από τη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. , και συγκεκριμένα από την ενότητα ''εμπειρίες αυτιστικών ατόμων και των οικογενειών τους'' ξαναδιάβασα το αριστούργημα, όπως λέει και ο κος Νότας, το πεζοτράγουδο που είναι αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες που απέκτησαν ένα γιο ''αλλιώτικο''
Με συγκίνησε το ίδιο όπως και τη πρώτη φορά και ίσως λίγο περισσότερο.
Θεωρώ οτι αυτό το πεζοτράγουδο, είναι ένας ύμνος αγάπης και τίποτα άλλο δεν ταιριάζει για την σημερινή ημέρα.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον κο Νότα που το συμπεριέλαβε στη σελίδα της Ε.Θ.Μ.Α. και στο προαναφερθέν εγχειρίδιο και ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ στην κα Βούλα.
.....................................

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

«Σε περίμενα πολύ καιρό, αγαπημένε,
από τότε που το κορμί μου αλλάζοντας το πρώτο του σχήμα
ετοιμαζόταν να σε δεχτεί.
Σε περίμενα πολύ καιρό.
Την άνοιξη με τα χελιδόνια,
το καλοκαίρι με γεμάτα τα χέρια μου ώριμα φρούτα,
το φθινόπωρο ανοίγοντας πάνω στο νοτισμένο χώμα
τ’ αυλάκια της σποράς,
το χειμώνα πίνοντας παλιό κόκκινο κρασί.

Μέσα στο μυαλό μου η ανάσα σου η πρώτη,
και το πρώτο καλωσόρισμα στον ερχομό σου.
«έρχεται», έλεγα,
«έρχεται ο νικητής της μοναξιάς,
της οδύνης και του θανάτου μου».

Κι όταν ήρθες όλες μου οι αγάπες γλίστρησαν από πάνω μου,
όπως γλιστράει το νερό πάνω στο γυαλί και δεν αφήνει χνάρι,
κι απόμεινε μόνο η δική σου η πιο μεγάλη.
Κείνη που ‘ναι ανείπωτη ακόμα,
γιατί δεν βρέθηκαν λέξεις ποτέ να την ιστορήσουν,
κι ούτε στόμα ανθρώπου ευλογήθηκε ποτέ να ομολογήσει.

Ήρθες κι έθρεψες την μοναξιά μου με τη σιωπή,
κι ούτε που μου άπλωσες το χέρι.
Το δρόμο το δικό μου δεν τον καταδέχτηκες,
μήτε τη γλώσσα την προγονική,
παρά απλώνοντας τα χέρια σου,
άλλοτε με κινήσεις ανάλαφρες σαν των φτερών της πεταλούδας,
κι άλλοτε κωπηλατώντας στον αέρα,
ιχνογραφείς τα δικά σου μονοπάτια.

Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου,
και θα σου το πω.
Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά
για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη.
Κι όμως είσ ’ ωραίος,
κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο,
γιατί περιφρονεί την αποδοχή μας.

Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία.
Εσύ στη μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη.
Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω.
Θα ΄ναι γερό γεφύρι,
γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου.

Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος,
απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος.
Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο,
μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου,
κι απάνω από το μέτωπο ν΄ αφρίζει βουβά,
μια θάλασσα τρικυμισμένη.

Ο γιος μου εννιάμισι μόλις χρονών».


κα Βούλα,
τα σέβη μου
να είστε πάντα καλά!

* ΥΠ. ΕΘΝ. ΠΑΙΔ. & ΘΡ. /Δ/ΝΣΗ ΕΙΔ. ΑΓΩΓΗΣ, Γ΄Κ.Π.Σ. ΕΠΙΧ. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ε.Π.Α.Ε.Κ. ΜΕΤΡΟ1.1, ΕΝΕΡΓΕΙΑ 1.1.4 ''ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΜΕΑ''
Ετικέτες Αφιερώσεις

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία