Απογευματάκι με λιακάδα, στο πάρκο της γειτονιάς μας. Μαζί με την αδελφή μου περπατάμε στα λιθόστρωτα μονοπατάκια. Τα παιδιά μας τρέχουν προς την παιδική χαρά. Είναι τόσο όμορφες αυτές οι Νοεμβριάτικες λιακάδες! Η γη έχει πρασινήσει, η σκόνη του καλοκαιριού έχει ξεπλυθεί από τις βροχές των προηγούμενων ημερών και ζωηρά χρώματα μας περιτριγυρίζουν. Χρυσάνθεμα, χρυσάνθεμα, χρυσάνθεμα! Σε ότι χρώμα, και ποικιλία μπορείς να φανταστείς. Πανέμορφα! Συμφωνούμε και οι δύο για τις ομορφιές γύρω μας και επιταχύνουμε το βήμα για να προλάβουμε τα μικρά, όταν...κοντοστέκομαι και της λέω ''Άκου μυρουδιά'' (ναι, εμείς στη Ζάκυνθο, τις ακούμε τις μυρωδιές και τις μοσκάδες, δεν τις μυρίζουμε) "Γαζίααα'' και κοιταζόμαστε. Στα γρήγορα ψάχνουμε για το δέντρο που τα κίτρινα άνθη του γαργάλισαν με το γλυκό τους άρωμα τις μύτες μας και ξύπνησαν μνήμες παιδικές, με ασπροσέντονα, εσώρουχα και σουρτάρια που μοσκοβόλαγαν γαζία και τη μαμά να μας τυλίγει με μεγάλες πετσέτες, γλυκά και διακριτικά αρωματισμένες! Κόβουμε από μερικά ανθάκια. Θα τα βάλουμε σε πουγκάκια από μπομπονιέρες και θα τα κρύψουμε στα σουρτάρια με τα ασπρόρουχα των παιδιών μας, για να αρωματίσουμε τα όνειρά τους και τα ρουχαλάκια τους.
Έτσι έκανε και η νόνα μας και η μαμά μας....
Κάτω από το Σκοπό: Ξεροκάστελλο
Ηλιοβασίλεμα! 
