Θέρος, τρύγος, πόλεμος!

Μόλις έφυγαν οι εργάτες, ρούφηξε τη τελευταία γουλιά από το κρασί του και άφησε να του ξεφύγει ένα άγριο ουφ. Τον παρακολούθησα με το βλέμμα να πηγαίνει στη βρύση και να ρίχνει νερό στο πρόσωπό του. ''Ουφ, ουφ'' ξαναβόγκηξε. ''Δεν θα τη βγάλω καθαρή φέτος'' ''Κούραση, ε;''
























Προσπάθησα να κρύψω την ενοχή μου πίσω από λέξεις και ερωτήσεις που περίττευαν. Ενοχή που είχε να κάνει με την αποχή όλων μας από τον τρύγο. ''Δεν είναι ωράριο, για μένα τούτο. Να δουλεύω μέχρι τσι τρεις μες τη κάψα. Δε θα τη βγάλω. Παλαιά κάναμε μεσημέρι και συνεχίζαμε το απόγιομα'' ''Πατέρα, δε λέει. Τα αγόρια, έχουν τις δουλειές τους, δεν μπορούν να τις απαρατήσουν και να έρθουν στον τρύγο. Εμείς έχουμε το μαγείρεμα και τα παιδιά μας να φροντίσουμε. Δεν μπορούμε να έρθουμε στο κτήμα. Δώσε παραπάνω χρήματα στους εργάτες και κλείσε τους χωρίς φαγητό, να μπορούμε να ερχόμαστε. Ή πάρε περισσότερους εργάτες και μη κάνεις τίποτα εσύ'' Μα, που να πάνε οι συφοριασμένοι να φάνε με πέντε ευρώ παραπάνου, που θα πάρουνε; Να βάλω περισσότερους δεν συμφέρει'' ''Ε, μα, αν δεν συμφέρει, αραίωσε τα κλήματα να μπαίνει άνετα μέσα το τρακτέρι, να γλιτώνεις το κουβάλημα και να χεις και λιγότερη δουλειά και λιγότερα εργατικά'' ''Μα, μπορώ να ξεκολώσω τη περιουσία μου;'' ''Πατέρα, είσαι 84 και θέλεις να δουλεύεις σαν παληκαράκι. Γίνεται;'' ''Αν έζειε η μάνα σου, θάβλεπες πως θα δούλευα. Ήτανε η ζωή μου'' Τώρα θες το μαστελαρισμένο κρασάκι που κατέβαζε σαν νεράκι, θες η κούραση, θες τα γεράματα και η μοναξιά του, τον πήραν τα κλάματα. Για τον πύργο που χάθηκε, για τον πύργο του. Τη μάνα μας. Και αν η μάνα μας ήταν ο πύργος, ο πατέρας μου είναι το κάστρο. Και λυπάμαι πάρα πολύ να βλέπω το άλλοτε απόρθητο και ισχυρό κάστρο, λίγο λίγο να βάλλεται από τον χρόνο και να λαβώνεται η περηφάνια του ακαταπόνητου, ζητώντας χέρι βοήθειας.
























 Την επόμενη μέρα, έχοντας και η Βάσω τα ίδια συναισθήματα, πήγε να τρυγήσει. Μαζί και ο Κώστας, ο αδερφός μας. Εγώ, αφού ετοίμασα κάτι για το φούρνο, πήρα τα παιδιά και πήγα στα αλώνια. Ο πατέρας μου είχε ήδη πάει τη ρούγα. Τον έδιωξα και φόρεσα τα γάντια μου. Έχωσα τα δάχτυλά μου στο σωρό του καλαθιού και σήκωσα μερικές σταφίδες. Μέλισσες και σφήκες πετάγονταν από παντού. Από πάνω μου, από πίσω μου...τώρα θα με τσιμπήσουν, τώρα θα με τσιμπήσουν...Έλιωσα μερικές σταφίδες προσπαθώντας να τις αποφύγω. Ευτυχώς που δεν ζει ο νόνος να αρχίσει να φουγιάζει ''ωρές, λιώμα τσι κάματε, γυαλίζει το αλώνι'' ή Πούλιο ντρίτα, πούλιο ντρίτα'' ήταν τότε που έβλεπε οτι δεν νογάμε να κρατήσουμε την ευθεία στις άκρες και έφερνε ένα ίσιο καλάμι για οδηγό μας. ''Τα κοτσάνια απόξω, κοπέλες και μη πατήτε τσι ρόγες που ροβολάνε, να τσι σαρώνετε με τούτο δω'' και μας έδινε ένα μάτσο ψίληθρα δεμένα δεμάτι για να σκουπίζουμε. Το άρωμα του φυτού ήταν έντονο και δεν υπάρχει περίπτωση να δω ψίληθρα και να μη θυμηθώ τα σαρωματάκια του νόνου μου και το άπλωμα τση σταφίδας. Όσο ήταν μπροστά ο γέρος ακολουθούσαμε τις οδηγίες του κατά γράμμα. Στις άκρες του αλωνιού, τα κοτσάνια έξω και ντρίτα στην ευθεία καθέτως και οριζοντίως για να μη δημιουργούνται γλώσσες και δυσκολεύει το άπλωμα. Σαρώναμε τσι ρόγες και απλώναμε με προσοχή ώστε να μη λιώσουμε τις σταφίδες. Μόλις πισωπλάτιζε για να πάει να σκαλίσει και να σημαδέψει το καλαμάκι του με τα φορτώματα που είχανε έρθει , εμείς αρχίζαμε να απλώνουμε σαν τσι μουρλές βιαστικά και πανικόβλητα μη μας φάνε οι μέλισσες και αν πάτιαμε καμία τσάμπα, τη πετάγαμε στο αλώνι τση προηγούμενης μέρας -σιγά μη φανεί ο ψύλλος στα άχερα- . Δεν προλαβαίναμε να τελειώσουμε και έφτανε η καινούργια καρία με τον πατέρα μου οδηγό. ''Μωρές, γιατί εδώ είναι απανουτάρι; Εκεί γιατί πέφτουνε τα σμπάρα;'' Η καλύτερή μας ώρα, όταν έπεφτε ο ήλιος στο βουνό. Η ώρα για την επιστροφή στο σπίτι!
Έχω τελειώσει το άπλωμα και του τελευταίου καλαθιού. Ιδρωμένη, γεμάτη εγώ και τα ρούχα μου, κολλώδη ζουμιά από τις σταφίδες, με μουδιασμένα πόδια και χέρια, κοιτάζω στο κινητό μου την ώρα. Ουπς! Ώρα να πάω να σβήσω το φούρνο και να ετοιμάσω το τραπέζι για τους εργάτες και την οικογένεια. Στις 15.μμ έρχονται όλοι κουρασμένοι, καταιδρωμένοι και μες τη βρώμα, διψασμένοι και πεινασμένοι. Βλέπω την αδερφή μου ξέπνοη. ''Δεν παλεύεται σου λέω, δεν παλεύεται...δεν πληρώνεται με τίποτα αυτή η ταλαιπώρια''
Για χάρη του πατέρα μας για δέκα μέρες ήμασταν εκεί, απίκο για τις ανάγκες του τρύγου. Αλλά, δεν παίζεται...δεν παίζεται αυτός ο πόλεμος σας λέωωω...

Περί όνου σκιάς

Ο Γάιδαρος δεν είναι από τις αγαπημένες μου παραλίες. Είναι όμως η κοντινότερη και όταν δεν έχουμε όρεξη για μακρινές διαδρομές καταλήγουμε στα ρηχά νερά του Γαιδάρου. Δεν συμπαθώ αυτή τη παραλία γιατί μου δίνει την αίσθηση του βούρκου, ειδικά προς το λιμανάκι. Η κατάσταση βελτιώνεται αισθητά προς τα δεντράκια, τα αρμυρίκια, που η σκιά τους φθάνει μέχρι τη θάλασσα. Εκεί τα νερά είναι καθαρότερα και φυσικά δεν καίγεσαι ούτε καν τις μεσημεριανές ώρες. Αυτό ίσχυε τουλάχιστον μέχρι πέρυσι. Φέτος, μπάζωσαν μέχρι τον αιγιαλό ένα οικόπεδο, έκοψαν τα αρμυρίκια και έβαλαν ...ομπρέλες. Γιατί αν υπήρχαν τα αρμυρίκια, ποίος θα καθόταν στις ομπρέλες; Ο ήλιος είναι δημόσιο αγαθό, αλλά η σκιά δεν είναι. Χρεώνεται επιπλέον. Οπότε τα δεντράκια θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους. Αλλώστε γιατί να ασχοληθεί κανείς με τη σκιά του Γαιδάρου; Ασήμαντο θέμα!
Σχετικά με την απόσταση που πρέπει να έχουν τα κτίσματα ή οι μάντρες από τον αιγιαλό, τι τελικά ισχύει στη Ζάκυνθο; Πόσες παρανομίες έχουν γίνει με τις ευλογίες του Δήμου; Αλικανάς, Γερακαρίο, Τραγάκι, Μπελούσι και όπου αλλού; Ευτυχώς που στο κόλπο του Λαγανά καταδέχθηκε να γεννάει η χελώνα και υπάρχουν ακόμη σημεία που δεν τα έχουμε μπαζώσει. Αλλά πρέπει να υπάρχουν οι κοινοτικές οδηγίες και η φύλαξη του θαλάσσιου πάρκου για τη χελώνα και τη φώκια για να αντιμετωπίσουμε με σεβασμό το περιβάλλον μας; Από μόνοι μας δεν μπορούμε να σεβαστούμε τίποτα; Ούτε καν τους νόμους μας;

Στη Παναγία τη Σκοπιώτισσα

Η αρχή έγινε τότε που τα παιδιά ήταν ακόμη μωράκια και κινήσαμε χαράματα ο άντρας μου και
εγώ, να πάμε περπατώντας από Αγγερικό μέχρι τη Σκοπιώτισσα. Η θέα από κει ψηλά μας είχε κόψει την ανάσα! Ξαναπήγαμε δεκαπενταύγουστο, στο πανηγύρι. Κατάνυξη! Λατρεία για τη θεϊκή σκέψη και τον ανθρώπινο μόχθο.

 Από τότε ακόμη,  ο χώρος του ναού και του μοναστηριού είχε αρχίσει να αναστηλώνεται και και να μας εντυπωσιάζει κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Και μεις εθυμοτυπικά και σαν σε σιωπηρό τάμα, κάθε χρόνο είμαστε εκεί για να κοινωνήσουμε τα παιδιά μας. Και ποτέ, μα ποτέ άλλοτε, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, δεν είμαστε τόσο συνεπείς, όσο εδώ, αυτή τη μέρα, σε αυτό το βουνό!

Λούφα και οικοκυρική

Για να πω την αλήθεια, νοικοκυρά με την κλασική έννοια του όρου, δεν είμαι! Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, όχι μόνο με την κλασική δεν είμαι, αλλά ούτε και με την σύγχρονη. Οι δουλειές του σπιτιού μου φαίνονται αγγαρεία και κακόγουστο καψόνι. Τιμωρία του Ταρτάρου! Εκεί που έχεις φτύσει αίμα και έχεις ιδρωκοπήσει για να τα καθαρίσεις και να τα σεστάρεις όλα, να, έρχεται το φλιτζάνι του συντρόφου και σου χαλάει τη γυάλιση του νεροχύτη. Μετά από μισή ώρα, να και το πιατάκι του σνακ! Κάνεις να ανοίξεις το πλυντήριο πιάτων για να εξαφανίσεις τις παραφωνίες που φυτρώνουν ανά δεκάλεπτο και γλιστράς πάνω στο υπόλοιπο της μπανάνας που τα βλαστάρια σου ελαφριά τη καρδία προσγείωσαν στο καλογυαλισμένο σου πάτωμα. Τρέχεις για τη σφουγγαρίστρα και πέφτεις πάνω σε παιχνίδια που σου πήρε μια ώρα να μαζέψεις και να κρύψεις στα κουτιά τους. Σκύβεις να τα μαζέψεις, αφού κανένα τέκνο δεν παίζει μαζί τους, και όπως με κόπο σηκώνεις τη μεσούλα σου, που από τις πολλές επικύψεις κοντεύει να κοπεί, με την άκρη του ματιού σου βλέπεις οτι ένας τρομερός μαξιλαροπόλεμος βρίσκεται εν εξελίξει. Ε, τότε φωνάζεις ή δε φωνάζεις; Φωνάζεις! Τα γλυκούλια σου, σαν καλά και υπάκουα παιδάκια που είναι κατεβαίνουν από τον καναπέ τρέχοντας και εσύ για άλλη μια φορά ξαναμαζεύεις και τακτοποιείς τα μαξιλάρια. Δεν προλαβαίνεις να βάλεις το πρώτο στη θέση του και ακούς ένα γκαπ γκαπ και σε κλάσμα δευτερολέπτου, άλλο ένα γκαπ γκαπ. Τα υπάκουα παιδάκια σου αποφάσισαν να παίξουν κυνηγητό και όρισαν ως τέρμα το τζάμι που με λύσσα προσπάθησες να κάνεις αόρατο. Τα αποτυπώματα από τέσσερις μικρές παλάμες σε χαιρετούν! Η΄μήπως σε μουτζώνουν; Υπομονή! Που θα πάει; Θα τελειώσεις κάποια στιγμή. Πόση δουλειά έχεις ακόμη; Δεν είναι δυνατόν! Το σπίτι είναι στο ίδιο χάλι που βρισκόταν το πρωί. Μα τι κάνεις όλη μέρα; Και γιατί είσαι τόσο κουρασμένη αφού δεν κάνεις τίποτα; Ξεκίνα πάλι από την αρχή για μια ακόμη αιωνιότητα. Γι αυτό λέω, μαρτύριο των Ταρτάρων τα οικιακά. Συνεχώς γύρω από την ουρά μας τρέχουμε σαν το σκύλο ή σαν τα υποζύγια στο μύλο, κάθε μέρα για αιώνες! Δεν το αντέχω και λουφάρω. Αν μπορώ να τις αποφύγω τις αποφεύγω. Αν μπορώ να λουφάρω, λουφάρω. Τα απολύτως αναγκαία, όσα βλέπει η πεθερά και ίσα ίσα να λειτουργεί ο οίκος.

Έστησε ο Έρωτας χορό..

Αμάν με αυτό το γλυκό κουταλιού... τόσους μήνες που το έχω αναρτημένο, έχει ζαχαρώσει πια!
Και ενώ δεν έχω χρόνο (λόγω διαβάσματος του τέκνου που μου βγάζει τη ψυχή για να γράψει μια σειρά αντιγραφή), είπα να αποσύρω αυτές τις βουτυρωμένες φρυγανιές με άλειμμα μαρμελάδα βατόμουρο (δεν αντέχω άλλο να τις βλέπω) και να ευχηθώ έστω...
Καλό μήνα, ηλιόλουστο και ανθηρό, χωρίς πολλές αλλεργίες...

Μήνας για να ερωτευθείτε υπάρξεις, χρώματα, ήχους και αρώματα... στη Ζάκυνθο ή όπου αλλού η Άνοιξη, ο Απρίλης με τον Έρωτα στήνει χορό...