Σαν σήμερα, πριν έξι χρόνια, μια καρδιά εντελώς ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά και την ίδια στιγμή, μια άλλη μικρούλα και πρωτόγονη ακόμη, μόλις που ξεκίναγε τους πρώτους της παλμούς.
Πόνος και χαρά χέρι, χέρι. Το καθένα προσπαθούσε να σφετεριστεί τη θέση του άλλου σε μια ανελέητη μάχη. Και τα δύο έκλεψαν από ένα κομμάτι που ανήκε στο άλλο. Ανακατώθηκαν. Ούτε πόνος-πόνος, ούτε χαρά- χαρά. Μόνο εκ των υστέρων. Εκ των υστέρων πήρε το καθένα, το κομμάτι που του ανήκε.... Το ολοκληρωτικό πένθος και η απόλυτη χαρά...Η μάνα μου και ο γιος μου....
''Παναγιώτη, βλέπεις εκείνο το αστεράκι ψηλά στον ουρανό, που είναι το πιο λαμπερό από όλα; Εκεί είναι η γιαγιά...!''
Σήμερα ήταν ορέ; Να τη θυμάσαι και να τον χαίρεσαι :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μεγάλο φιλί σ' εσένα κι ένα πιο μεγάλο στο Παναγιώτη! Κράτα τη μνήμη σου ζεστή για Εκείνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚική και Ντάνα σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή