Γιαλό- γιαλό μέχρι την Άμπουλα (μέρος 3ο)

Πίσω από τον Γάιδαρο, αρχίζει η βράχο- βράχο πορεία μας. Να κολυμπήσουμε ούτε λόγος. Καθώς εδώ δεν είναι πλάζ συναντάμε πολλά σκουπίδια που ξέβρασε η θάλασσα και κυρίως καλάμια, πολλά καλάμια και διάφορα μικροαντικείμενα που χάνουν ή ξεχνούν οι άνθρωποι στις παραλίες.
Και να ο επιβλητικός, σχεδόν κυλινδρικός βράχος, που απεικονίζεται και από τον L. Salvator σε σκίτσο. Ο Χάρης ποζάρει συνεχώς και μου χαλάει τα πλάνα. Πίσω από τον κυλυνδρικό βράχο υπάρχει μικρό προστατευμένο σημείο με άμμο. Φαντάζομαι πολλά ζευγαράκια θα εκμεταλλεύτηκαν την απομόνωση και την άγρια ομορφιά του μέρους. Ακούω επιφωνήματα εκπληξης από τον ανιψιό μου. Μου δείχνει ένα βράχο. Κάποιοι έχουν σκαλίσει τα ονόματά τους πάνω. Άρα, δεν είμαστε τρελοί και άλλοι έχουν περάσει από δω. δεν πάμε στο πουθενά, σκέφτομαι.
Ο Χάρης συνεχίζει να μονολογεί... Παρατηρώ καλύτερα. Φτούουυ, δεν είναι δυνατόν! Εκεί που καμαρώναμε οτι με τις φωτογραφίες που θα δείχναμε στους δικούς μας θα τους κάναμε να ζηλέψουν που δεν ήρθαν μαζί μας...διαπιστώνουμε οτι κάποιος από την οικογένεια πρέπει να είχε περάσει από εδώ και άφησε ...την υπογραφή του. Μετράμε τους αρσενικούς του σογιού. Ποιός τάχα, είναι ο πιο γκομενιάρης; Παντρεμένος ή ανύπαντρος; Λες να είναι ο παππούς; Μπααα!Σιγά μην ήρθε ο οποιοσδήποτε ραντεβού μέχρι εδώ και μετά σκάλισε το βράχο. Μάλλον με συντροφιά φίλων ήταν. Πλέκουμε διάφορα σενάρια και διάφορα σχέδια καταστρώνουμε για το πως θα διαπιστώσουμε τη ταυτότητα του χαράκτη*.
Κάπου εδώ βγαίνει ένα ρέμα και έχει κατεβάσει καλάμια μέχρι τη θάλασσα.
Ο βράχος στο κέντρο που μοιάζει με κάθισμα ... φυσικής ανάγκης.
Η ρεματιά λίγο πριν τη θάλασσα.
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε , στη μια πλευρά της ρεματιάς,
για να συναντήσουμε στο φρύδι του λόφου, πάνω από τη θάλασσα...χαράξεις σαν έργα τέχνης, με σμίλη και καλέμι, αρχαίου γλύπτη....

Συναντάμε μια καλύβα* με θέα στη θάλασσα. Το μονοπάτι εδώ τελειώνει...δεν πάει παρακάτω. Από κάτω μικρός κάθετος γκρεμός! Αναγκαζόμαστε να αφήσουμε τον αιγιαλό και να παρακάμψουμε από μέσα από ελαιώνες της ενδοχώρας. Για να διαπιστώσουμε οτι σπαταλήσαμε 3/4 της ώρας για να βρεθούμε στον δρόμο που βγάζει στον Γάιδαρο. Σαν να μη προχωρήσαμε καθόλου. Μασουλάμε μερικά μπισκότα. Καλημερίζουμε μια γιαγιά που μας κοιτάει περίεργα για το πως ξεφυτρώσαμε μέσα από τα λιόφτα, στην άκρη της αυλής της.

Πλακόστρωτο δρομάκι που θα μας οδηγήσει στη θάλασσα. Νεόδμητες θερινές κατοικίες και άλλες υπό ανέγερση!

Δυστυχώς, υπό κατασκευή είναι και το δρομάκι που τελειώνει απότομα μερικά μέτρα πάνω από τα βράχια του γυαλού. Η κατηφόρα είναι εύκολη λέει το καμάρι του αδερφού μου. Αμ δε!

Ένα μέτρο με χώριζε από το έδαφος και αυτό δεν κατάφερα να το κατέβω, χωρίς να γδάρω τον αστράγαλό μου και τον γοφό μου. Τι να φταίει, τάχα; Το μαγιό μου που σκάλωσε στο βράχο; Ή η αλλαγή του κέντρου βάρους του σώματός μου, μετά από δύο εγκυμοσύνες; Ή; ...Ή;... Ή επειδή, δεν είμαι πια παιδί να σκαρφαλώνω σαν κατσίκι, όπως έκανα παλιά; ''Θυμάσαι, Χάρη, τότε που ήσουν ακόμη μικρούλης και πηγαίναμε για εξερευνήσεις;''

Εδώ ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, ανώμαλοι βράχοι αλλά...άξιζε τον κόπο!

Βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο συγκρότημα, περιτοιχισμένο και με μικρές προβλήτες .

Αλλά ψυχή πουθενά.... Πανέρημο, να το χτυπά το κύμα...

Μετά την καστροπολιτεία- έτσι το ονομάσαμε- άλλο ένα δύσκολο σημείο, που εχτός από δύσκολο εξελίχθηκε και σε αστείο...Τελειώνουν οι βράχοι και υπάρχει μια στενή λωρίδα στεριάς χωρίς βράχια, πριν την αμμουδιά της Άμπουλας. Μόνο που αυτή η στενή λωρίδα είναι από γλήνα ...και τη βρέχει το κύμα...και γλυστράειειειει...Ο Χάρης προσπαθεί να τη διαβεί και βρίσκεται ανάσκελα κάθε μα κάθε φορά που το προσπαθεί. Έχει γίνει γουρουνάκι που κυλίστηκε στη λάσπη! Βράχο, βράχο ξανά μέσα από τη θάλασσα! Κάθε φορά που τραβιέται η θάλασσα και πριν μας φτάσει το επόμενο κύμα, πηδάμε!

Επιτέλους, πατάμε σε ζεστή αμμουδιά! Είμαστε στην Άμπουλα! Η ώρα είναι 11.30 π.μ.! Η παραλία αρχίζει να γεμίζει κόσμο. Ξεπλένουμε τα ρούχα του στη θάλασσα και τα αφήνουμε να στεγνώσουν πάνω σε ένα μουράγιο. Μπαίνουμε και εμείς στη θάλασσα και επιτέλους... κολυμπάμε και χοροπηδάμε ανάμεσα στα κύματα.

Λίγο αργότερα ο Χάρης απογοητεύεται που δεν θέλω να συνεχίσω την πορεία μας. Αλλά, είναι ήδη γιόμα! Θα μας φάει η κάψα. Θέλω και ένα παγωμένο φραπέ, βρε αδερφέ...Μου έχουν λείψει και τα παιδιά μου... Ε, και δεν είμαι πια, το ίδιο νέα, για να έχω τις ίδιες αντοχές , όπως παλιά... Εξαγοράζω την καλή του διάθεση με ένα γεύμα στο ταβερνάκι πάνω από τη θάλασσα και τηλεφωνώ να έρθουν να μας μαζέψουν. Η παρα θιν' αλός διαδρομή μας θα συνεχιστεί το επόμενο καλοκαίρι. Μέχρι τον κάβο; Μέχρι τις Αλυκές; Chi sa...;

Δύο μέρες μετά ο Χάρης έφυγε για να υπηρετήσει τη θητεία του...

Όλες αυτές οι αναρτήσεις ''Γιαλό-γιαλό" είναι αφιερωμένες στον μεγάλο μου ανιψιό τον Χάρη, που από τα πέντε του χρόνια έχει γίνει ο σύντροφος των εξορμήσεών μου ή εξερευνήσεων, όπως του άρεσε και του αρέσει να τις αποκαλεί όλες αυτές τις τρέλες. Άλλωστε η φετινή ήταν δικής του έμπνευσης και επιμονής.

*Η παραπάνω ανάρτηση έπρεπε να έχει γίνει πολύ καιρό πριν, αλλά ήθελα να βεβαιωθώ για τη ταυτότητα αυτού του συγγενή που χάραξε το βράχο. Και βεβαιώθηκα, μόλις χθές. Εδώ υπάρχει η έμμεση ομολογία του. Δεν συμφωνείτε;