Πόσα παιδιά;

 Σήμερα.

 Πρωί.

Εχω αφήσει τα παιδιά στο σχολείο και επιστρέφω στο σπίτι περπατώντας, βυθισμένη στον εσωτερικό μου μονόλογο.

Ο καιρός καλός με ηλιοφάνεια και πρόσκαιρες νεφώσεις, το ίδιο και οι σκέψεις μου: ο Παναγιώτης κρύωνε, έπρεπε να του βάλω μακρυμάνικη μπλούζα,

 δεν έπρεπε ν' αφήσω την Διονυσία να βάλει πέδιλο, 

ελπίζω ο μπάρμπας μου ο Νιόνιος να μη μου καθυστερήσει τα βιβλία που του δάνεισα και το κυριότερο μη τα απαρατήσει πουθενά όξω και βραχούνε όπως πέρυσι, που απαράτησε την Ιλιάδα μου απάνου στην καλύβα του πεύκου. Γέρασε και αυτός και άρχισε να λησμονάει,

ο Παναγιώτης πάλι άρχισε να βάζει τα κλάμματα, ...για ασήμαντο λόγο. Να πω στην Χριστίνα να δώσει έμφαση στη διαχείρηση των συναισθημάτων.

Να ψάξω για pecs;

Να του φτιάξω μία ιστορία;

Μπα! σε μία βδομάδα θα πάμε Ζάκυνθο, εκεί πάντα αναγεννιέται και αναγεννιέμαι, είναι η ''Τάρα'' μου, η μήτρα (που μέχρι να πεθάνω θα με κυοφορεί, δεν κόβεται αυτός ο ομφάλιος λώρος), το λύκνο μου!

Καθώς περπατώ, ένα αγριόχορτο που φύτρωσε στην άκρη του πεζοδρομίου αγγίζει την άκρη του χεριού μου και γώ ασυναίσθητα αρχίζω να το τραβολογάω. Το μάδησα. Κοιτάζω το χέρι μου, ...έχει γεμίσει αγριοβρώμη! Ψάχνω κάποιον περαστικό, να του τη πετάξω στη πλάτη, ...να δω πόσα θα σκαλώσουνε και πόσα παιδιά θα κάμει! 

Χαμογελώ που το θυμήθηκα και μελαγχολώ αμέσως, ...γιατί θυμήθηκα και τη μάνα μου, που πάντα τον Θεριστή γύρναγε από κάτου (από τα κτήματα  και τα χωράφια) και ήταν γεμάτη η μπλούζα της από δαύτα!