Ποία είναι;

Πριν κάτι εκατομμύρια χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει στην Αθήνα για σπουδές, κάθε φορά που με ρωτούσαν από που είμαι και έλεγα από την Ζάκυνθο, με κοιτούσαν με απορία.

''Δεν σου φαίνεται '' μου έλεγαν. 

''Γιατί, στο κούτελο πρέπει να το έχω γραμμένο;'' ρωτούσα. 

''Να, δεν μιλάς ζακυνθινά!''

''Μιλάω, με το που φτάνω στη Κυλλήνη!''

''Για μίλα, να ακούσουμε''. Τσιμουδιά, εγώ. Δεν μου έβγαινε κατά παραγγελία.

Τέλος πάντων είχα πειστεί οτι, τουλάχιστον η προφορά μου δεν έκανε καραμπάμ, όπως των άλλων συμφοιτητών που προέρχονταν από άλλες ελληνικές επαρχίες. Και όχι για τίποτα άλλο, αλλά υπήρχε ένα ενδόμυχος φόβος, ότι αν σε έπαιρναν χαμπάρι τα τσακάλια της Αθήνας, π.χ ταξιτζήδες, οτι είσαι επαρχιώτης και δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα, ήταν ικανοί να σε πάνε Καλλιθέα- Νέα Σμύρνη μέσω Γλυφάδας.

Είμαι λοιπόν πρωτοετής και λόγω απεργίας των αστικών συγκοινωνιών, περιμένω για ταξί. Μετά από κάποιες απέλπιδες προσπάθειες σταματάει ένα.

''Που πάτε;''

''Κέντρο''

''Ελάτε. ....Που στο κέντρο;''

''Στην Μαυρομιχάλη, γνωρίζετε ποία είναι η Μαυρομιχάλη;

Ο ταξιτζής γυρίζει το κεφάλι του προς εμένα...

''Ζακυνθινοπούλα είσαι μάτια μου;''

Τι στο καλό! Στο κούτελο τόχω γραμμένο;

Δεν προλαβαίνει να μου πει οτι είναι και ο ίδιος τζαντιώτης, έχω ήδη δει, κολλημένο εικονισματάκι του Αγίου, στο ταμπλώ του.

Δεν χρειαζόταν να το γράψω στο κούτελο!