Γιαλό - γιαλό...στη Μπούκα (2ο Μέρος)

Και εκεί που νομίζαμε ότι μετά τον Κάβο Γιδάκια (στις Συκιές), θα τελείωνε η αμμουδιά..., και ακολουθώντας τη στροφή μέχρι εκεί που δεν θα πήγαινε άλλο, με σκοπό να κολυμπήσουμε μέχρι το επόμενο βατό σημείο..., μας περιμένει η ευχάριστη έκπληξη! Το ξύλινο μονοπάτι που ακολουθήσαμε από την αρχή του Τσιλιβί, συνεχίζεται... και μας φέρνει μπροστά σε μιά μικρή παραλία, στεφανωμένη θαρρείς από τον καταπράσινο λόφο!

Είμαστε στη Μπούκα! Το τέλος της λαγκάδας στη Βρύση, όπως αναφέρει ο Λουδοβίκος Σαλβατόρ. Σύμφωνα με τις περιγραφές του, κάπου εδώ πρέπει να βρισκόταν το ποτάμι της Βαλσαμίνας (παλιά, όταν ήμουν παιδί, εδώ υπήρχε ένα μισόξερο ποταμάκι με πολλά μεγάλα κουνούπια να ίπτανται τριγύρω του), και κάπου εδώ πρέπει να ήταν το πηγάδι στην Κούλλα. Τίποτα από αυτά πλέον. Ούτε ποτάμι, ούτε πηγάδι. Πολιτισμός!

Οι ομπρέλλες και τα ξύλινα τραπέζια, είναι ότι πιο φιλικό προς το περιβάλλον, που είδα φέτος στις παραλίες μας. Είναι ακόμη αρκετά νωρίς και οι θαμώνες τους, μάλλον θα κοιμούνται...

Ο Χάρης (αριστερά), προσπαθεί να υπολογίσει πόσο χρόνο θα μας πάρει μέχρι το ακρωτήριο του Γαιδάρου.
Να, και ένας πρωϊνός κολυμβητής αριστερά... και στο βάθος ...ο Γάιδαρος. Έχει λίγο κυματάκι... και αυτό σημαίνει, οτι αφού έχει εδώ μέσα, στον προστατευμένο ορμίσκο, φαντάσου τι θα γίνεται από την απέξω, πίσω μεριά.

Πράγματι, έχει κυματάκι. Καλύτερα να πάμε πάνω από τον λόφο. Λέω την σκέψη μου στον ανιψιό μου. Στραβομουτσουνιάζει. Ονειρευόταν κάτι πιο active και όχι απλώς περπάτημα στην ακροθαλασσιά. Καλά, συγκατανεύω, όσο πάει...Οι ερημικές ομπρέλλες στο λιμανάκι... κάποιος ψαράς που απλώνει τα δίχτυα του... και οι πρωινές αχτίνες που αρχίζουν πλέον να μας ζεσταίνουν...
Εδώ, μέσα στο λιμανάκι, η θάλασσα μοιάζει... λάδι. Από την άλλη πλευρά, ξέρω οτι έχει βράχια. Κάποτε, εκεί προσπάθησα να ψαρέψω με καλάμι...είχα πιάσει ένα μικρό σκορπίδι. Στη σκέψη αυτή, όλος ο ενθουσιασμός πάει περίπατο. Το κύμα θα κάνει γλιστερούς τους βράχους και μέσα από τα θολωμένα νερά, ούτε που θα μπορούμε να δούμε που πατάμε. Ας όψεται όμως, η υπόσχεση που έδωσα στον μικρό. Δεν μένει παρά να κολυμπήσουμε.

Τα μπλουζάκια μπαίνουν στο σακίδιο. Τα κινητά, η κάμερα και τα χρήματά μας σε ειδικές αδιάβροχες θήκες. Η φωτογραφική θα μπεί στο τέλος...,
αφού πρώτα φωτογραφήσω και φυλακίσω αυτό...
και τέλος αυτό... για να τεκμηριώσω και τις περιγραφές του Λ. Σαλβατόρ από τον δεύτερο τόμο του έργου του "ΖΑΝΤΕ" (εκδόσεις Μπάστα)

"Το Ακρωτήριο Γάιδαρος κλείνει μαζί με τον κάβο Γιδάκια ένα είδος εγκόλπωσης με παραλία που έχει λεπτή άμμο, όπου στην αρχή, στα πόδια του Γαιδάρου, βρίσκεται μια ξέρα την οποία ακολουθούν οι γκρεμοί του άκρου, επάνω κόκκινοι κεραμιδί, κάτω κιτρινωποί, στη συνέχεια βλέπουμε ένα τμήμα γκρίζας αργίλου..."

...Και αναρωτιόμουν τόσα χρόνια, γιατί η παραλία εκεί, μου δίνει την εντύπωση του βούρκου. ...φταίνε οι γλίνες που σκεπάστηκαν με φύκια και άμμο.

Η διαδρομή συνεχίζεται με εκπλήξεις, παρακάμψεις και μικροατυχήματα...θα τα πούμε προσεχώς.