5/10/10

Στη κουζίνα ολοταχώς...


Το ότι θα έγραφα οτιδήποτε που να αφορά στην άσπονδη ή επιστήθια φίλη κάθε νοικοκυριού, τη κατσαρόλα , ε, δεν το περίμενα! Όχι γιατί δεν μαγειρεύω, μαγειρεύω και μάλιστα όταν έχω κέφια, αρκετά καλά. Τις περισσότερες όμως μέρες ή τεμπελιάζω ή δεν έχω χρόνο, οπότε το καλό φαγητό και εγώ σπανίως συναντιόμαστε. Τα παιδιά μου είναι λιγόφαγα και με συγκεκριμμένες προτιμήσεις. Το ίδιο και ο άντρας μου. Το μενού μας περιλαμβάνει συνηθισμένα φαγητά που εμφανίζονται εναλλάξ μέσα στη βδομάδα. Ζυμαρικά, όπου πατήρ και τέκνα τα προτιμούν σκέτα (κλαψ, εγώ τα θέλω με τη σαρτσούλα τους) όσπρια, όπου τα παιδάκια μας δεν τα τρώνε καθόλου και τα σιτίζω με πατάτες τηγανητές και αυγουλάκι, ψαράκι ψητό, μπριζολίτσες (γιατί να μη τους αρέσει το κοκκινιστό;) Τώρα, εγώ γιατί να λερώσω ένα σκασμό αγγειά για να φτιάξω παστίτσιο που κανένας τους δεν θα φάει και θα πρέπει να το καταναλώσω μόνη μου; (η αλήθεια είναι οτι πάσχει λίγο η μπεσαμέλ μου, αλλά κατά τα υπόλοιπα είναι πεντανόστιμο) Η μόνη περίπτωση που δίνω ρεσιτάλ μαγειρικής τέχνης και ικανότητας είναι όταν έχω καλεσμένους. Με κάθε μπουκιά που τρώνε βογγάνε από την ευχαρίστηση (μην ακούτε τον άντρα μου που λέει οτι βογγάνε από τους πόνους στο στομάχι, με διαβάλλει ως συνήθως). Τις περισσότερες φορές τα πιάτα τους ξαναγεμίζουν ξανά και ξανά (ε, και όχι καλέ μου, οι φίλοι μου δεν έχουν το σύνδρομο της κατοχής και ούτε πεινασμένοι είναι, ούτε λιγούρηδες, απλά οι γαστρονομικές σου προτιμήσεις θυμίζουν μενού νοσοκομείου και ...πως να το κάνουμε...,ε, να...ευνουχίζεις το μαγειρικό μου ταλέντο... Πίτες;)
Στο θέμα κουζίνα, η αχχίλειος φτέρνα μου είναι τό.... αλεύρι. Όποια συνταγή εμπλέκει αυτό το συστατικό, γίνεται το Βατερλό μου. Λασπωμένες πίτες και πίτσες, μπεσαμέλ αδιάφορη, κολοκυθάκια με κουρκούτι χάλια κλπ. κλπ. ήττες.
Αν όμως, στα περισσότερα φαγητά και ειδικά στα ζακυνθινά, δρέπω δάφνες (εντάξει, τα καταφέρνω καλά, ήθελα να γράψω -αμέσως, μη χάσεις, να μου πεις για τη προπέρσινη πιπεράδα με φασόλια, εσύ), η μεγάλη ήττα είναι στη ζαχαροπλαστική. Οι περισσότερες συνταγές έχουν αλεύρι! Χρόνια τώρα προσπαθώ να φτιάξω ένα κέικ της προκοπής! Τίποτα! Αφού, πλέον τα παιδιά μου έμαθαν να το τρώνε λασπωμένο! Λόγω ανικανότητας με ζαχαροπλαστική και παρασκευή γλυκών δεν καταπιάνομαι. Το αποτέλεσμα είναι προκαθορισμένο: ΑΠΟΤΥΧΙΑ!

Μέχρι που στο βιβλίο της Μαρίας Φιορεντίνου ''Παραδοσιακή Ζακυνθινή Κουζίνα'' είδα μια συνταγή για μαρμελάδα βατόμουρο. Μου φάνηκε εξαιρετικά απλή! Άλλωστε απέχοντας, λόγω ηττοπάθειας, από ό,τι έχει σχέση με τη ζαχαροπλαστική δεν είχα καταπιαστεί ποτέ με μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού. Γιατί όχι λοιπόν; Αλεύρι δεν περιλαμβάνεται! Μια και δυο παίρνω τα παιδιά μου και ένα μαλαθούνι και πάω στο κτήμα. Θυμόμουν οτι σε κάποιους όχθους φύτρωναν βάτα. Πράγματι! Τα βάτα είχαν αγκαλιάσει (πνίξει μάλλον) τη λιανοσυκιά. Τα μωρά μου ενθουσιάστηκαν που είδαν πως είναι τα βατόμουρα (καιρό τώρα άκουγαν το τραγούδι της Ντόρας και το τραγουδούσαν ''πά με για βα τό μου ρα, θα μα ζέ ψω τα ζου με ρά" Μη φανταστείτε οτι γέμισα το καλάθι. Μια χούφτα μάζεψα. Δεν πτοήθηκα όμως! Η συνταγή έλεγε ίση ποσότητα φρούτου και ζάχαρης. Στο σπίτι, κατευθείαν στη κουζίνα και σε ένα μεσαίο κατσαρολάκι άρχισα να ανακατεύω τα δύο υλικά μου. Μμμ! Τι υπέροχο χρώμα που πήρε η ζάχαρη καθώς το φρούτο άρχιζε να λειώνει! Ακολούθησα τη συνταγή κατά γράμμα! Έβαλα την αλμπαρόριζα και λίγο πριν να δέσει, το χυμό μισού λεμονιού. Θαυμάσιο χρώμα! Θαυμάσια ρευστότητα! Το έσβησα και πήγα να δω τι κάνουν τα διαολόπαιδα και γελάνε (με το Στέφανο παρέα έγιναν μαέστροι στη τσερδελιά). Επιστρέφω για να δοκιμάσω τη δια χειρός μου γλυκιά δημιουργία. Καταστροφή! Που είναι η θαυμάσια ρευστότητα της μαρμελάδας μου; Μπροστά μου είχα είνα κοκκαλωμένο πράγμα που θύμιζε στην υφή καραμέλα. Τρέχω στη θεία μου. ''...μα είμαι εντελώς άχρηστη θεία Λούλα;'' ''όχι ψυχή μου, αλλά επειδή φέτος είχε ανομβρία δεν θάχανε πολλά ζουμιά να βγάλουνε για αυτούνο σου κοκκάλωσε. Βάλε του λίγο νερό, να σε χαρώ, και ανακάτευέ το να δέσει πολύ ελαφρά. Έτσι και έκανα! Και βλέπετε το αποτέλεσμα! Μούρλια δεν είναι;

3 σχόλια:

  1. Μούρλια απο εμφάνιση και φαντάζομαι και απο γεύση κι άρωμα (αφού έχει κι αρμπαρόριζα!)
    μην πτοείσαι Ιωάννα απο αναποδιές...όρμα, κι αν σου λείψει κανένα φρούτο έλα κι απο εδώ http://kantomagapi.blogspot.com,έχει μπόλικα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά...Ότι θα έβαζες συνταγή κι εσύ, δεν το περίμενα! χαχα! Μα ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μερικές φίλες μου δεν τα πάτε καλά με το αλεύρι. Είναι τόσο ωραίο υλικό! Η μαρμελάδα σου έγινε σφιχτή γιατί την παράβρασες ή γιατί δεν είχε καθόλου νερό. Η λύση που πρότεινε η θεία σου είναι η ιδανική! Και του χρονου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαρά, ευχαριστώ. Αν και τους τελευταίους μήνες απέχω από την μπλογκόσφαιρα,φανερό άλλωστε με την τελευταία ανάρτισή μου (μήνες πριν- αυτό το γλυκό πέτρωσε πια), θα περάσω κάποια στιγμή


    Και του χρόνου Κική μου, σε ευχαριστώ (πως μπορείς και με έχεις φίλη, τόσο άσχετη που είμαι με τις ζύμες;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή