Η κάμερα των γονιών μας, ήταν το ιερό άδυτο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξυπνήσουμε τη νύχτα και να πάμε εκεί. Φωνάζαμε και η μάνα μας έσπευδε να μας ηρεμήσει.
Όχι,ποτέ δεν θυμάμαι να μας πήρε στο κρεβάτι της. (Το υπογραμίζω γιατί τα δικά μου το έχουν παραξηλώσει. Κάθε βράδυ απλώνονται στο κρεβάτι μας και μεις βολευόμαστε ο ένας στο παιδικό και ο άλλος στον καναπέ.) Οι μόνες φορές που απολαμβάναμε την άπλα του διπλού κρεβατιού ήταν όταν ήμασταν άρρωστα και αυτό μόνο τη μέρα, γιατί το βράδυ ...κάθε κατεργάρης στο πάγκο του. Το δωμάτιο της μαμάς είχε παράθυρο που ''έβλεπε'' προς όλη τη γειτονιά και τον κεντρικό δρόμο. Από κει μπορούσαμε να χαζεύουμε τα άλλα παιδιά που παίζανε στ αλώνια. Το σπουδαιότερο όμως που αιχμαλώτιζε το ενδιαφέρον μας και το βλέμμα μας ήταν μια εικόνα σε κορνίζα. Μια εικόνα- γκραβούρα με τη Γενοβέφα. Θες το έντονο μπλε της μπλούζας της (τότενες δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε και πολλές χρωματιστές εικόνες, ...με το στανιό υπήρχε και καμία ασπρόμαυρη στα έντυπα της εποχής, ...θεέ μου πόσα χρόνια πίσω;), θες το παιδί που βύζαινε κατευθείαν από το βυζί τση ελαφίνας, θες η ελαφίνα η ίδια που φαινόταν μερωμένη, θες η ίδια η ιστορία της Γενοβέφας που η μαμά μας τη σερβίριζε κατά το συνήθειο τσης, σαν παραμύθι για παιδικά αυτάκια, εμείς σα μαγεμένα την χαζεύαμε. Μπαίναμε μέσα στο πυκνό δάσος και αφουγραζόμασταν τα άγρια θηρία που περιτριγύριζαν τη σπηλιά. Γευόμασταν το γάλα τση ελαφίνας, καθώς με βουλιμία;;;!!!!!, ....καταπίναμε την κρέμα μας, ή ...το σιρόπι με γεύση πικραμύγδαλο! Την τελευταία φορά που ήμουν στο πατρικό μου, στα πλαίσια των ανασκαφών μου στο σκονισμένο και αραχνιασμένο πατάρι τση αποθήκης, βρήκα τη Γενοβέφα των παιδικών μας χρόνων. Συγκίνηση; Απορία; (Πως την είχαμε ξεχάσει;) Σοκ; Ναι, σοκ, γιατί όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να θυμηθώ τις λεπτομέρειες του παραμυθιού, παρά μόνο αμυδρά το γενικό μοτίβο. Αναγκαστικά έψαξα στο Ιντερνετ για τις λεπτομέρειες. Βρήκα πολύ λίγες αναφορές και αυτές σε περίληψη. Έψαξα και στις εικόνες για πληροφορίες σχετικά με τον καλλιτέχνη. Βρήκα για διάφορες γκραβούρες σχετικά με την Γενοβέφα, η συγκεκριμμένη όμως, δεν υπήρχε πουθενά. Ούτε στα ελληνικά ούτε στα ξενόγλωσσα.
Αν ποτέ θυμηθώ τις λεπτομέρειες θα επανέλθω, ωστόσο μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ και θα μειδιάσετε. Είμαι σίγουρη.
Αχ βρε Ιωάννα, σόρα Ιωάννα! Πολύ όμορφο το ποστ σου. Γιομάτο γλύκα και νοσταλγία. Οι γονείς πάντως, καλά κάνανε και δεν σας άφηναν να τρυπώνετε στο κρεβάτι τους! Ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧίλια φιλιά σε εσένα και τα μικρουλάκια σου!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτάνα μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά μόλις συνειδητοποιώ ότι παραέχω κολλήσει στο παρελθόν, πράγμα που σημαίνει ότι γερνάω, γιατί τη θέση των ελπίδων και των ονείρων για το αύριο την έχουν πάρει οι αναμνήσεις. Λέω λοιπόν τη ρετρό διάθεση και τη σκόνη του παρελθόντος και τση σοφίτας να την αφήσω για τα χειμωνιάτικα βράδια. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας γιομίσω με μπουχό από δρόμους που περπάτησα και από αυτούς που σκοπεύω να περπατήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι για να ονειρευόμαστε.
Πολλά, πολλά φιλιά!
Α, και τα συχαρίκια μου!!! Η μπουγαρινιά έβγαλε το πρώτο μπουμπούκι! Να λοιπόν που προσαρμόστηκε και στο ''οικοσύστημα'' της πόλης.
Τα παρακάτω φιλιά για τον Σπύρο!
χχχ
Ιωαννα δεν ξερεις ποσο χαιρομαι που βρηκα κατι για την Γενοβεφα που ηταν το παραμυθι που ελεγε η γιαγια μου στον 90χρονο πατερα μου που πεθανε προσφατα.Μονο που κι αυτος ακου συμπτωση δεν το θυμοταν παρα ελεχιστΑ αλλα το καδρο μου θυμιζει λιγο απο αυτα τα λιγα που μου ειπε.Σε παρακαλω αν θυμασαι μερικα μπορεις να μου τα γραψεις;Ετσι σαν ενα φορο τιμης στον μπαμπα.Να του τα βαλω στο μνημα του.Σε ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφή